کاروان رفته بود و دیده من
همچنان خیره مانده بود به راه
خنده میزد به درد و رنجم، اشک
شعله میزد به تار و پودم، آه

رفته بودی و رفته بود از دست
عشق و امید زندگانی من
رفته بودی و مانده بود به جا
شمع افسرده جوانی من!

شعله ی سینه سوز تنهایی
باز چنگال جانخراش گشود
دل من در لهیب این آتش
تا رمق داشت دست و پا زده بود

چه وداعی، چه درد جانکاهی!
چه سفر کردن غم انگیزی
نه نگاهی چنان که دل می خواست
نه کلام محبت آمیزی!

گر در آنجا نمیشدم مدهوش
دامنت را رها نمی کردم
و چه خوش بود، کاندر آن حالت
تا ابد چشم وا نمی کردم

چون به هوش آمدم نبود کسی
هستی ام سوخت اندر آن تب و تاب
هر طرف جلوه کرد در نظرم
برگ ریزان باغ عشق و شباب

وای بر من، نداد گریه مجال
که زنم بوسه ای به رخسارت
چه بگویم، فشار غم نگذاشت
که بگویم: خدا نگهدارت

کاروان رفته بود و پیکر من
در سکوتی سیاه می لرزید
روح من تازیانه ها میخورد
به گناهی که: عشق می ورزید

او سفر کرد و کس نمیداند
من درین خاکدان چرا ماندم
آتشی بعد کاروان ماند
من همان آتشم که جا ماندم

فریدون مشیری

هرچه را با عشق پـیدا میکنی گم می شود

دل به روی هرکسی وا میکنی گم می شود

روزهـــــای زنـــدگــــی را بـا هـــزاران آرزو

یک به یک وقتی که فردا میکنی گم می شود

عمر مثل یک پرنده در قفـس جان می دهد

صحبـــت از آزادیش تا میکنــی گم می شود

راز خیلی از بزرگی ها به کوچک ماندن است

رود را وقــــتی که دریا مــیکنی گم می شود

با همه زیباییش رسم بـدی دارد قطــــار

هرچه را آنی تماشـــا میکنی گم می شود

زندگی را بیش از این مانند من جدی نگیر

تا وصــــــالش را تمنا میکــنی گم می شود

تو نباشی...

جان کندنم بیهوده است!

بیخود شلوغ اش کرده ام اگر نه...

سوار بر باد

نیمی از من با تو میرود

و نیمه ی دیگرم را

به گورستان بدهکار میشوم...

...